Kahawa, Maji & Bia

We zijn bezig met een inhaalslag! Hierbij ons volgende verhaal. Sorry voor de lengte van het blogje.. maar nu hebben we internet, dus we moeten het er van nemen! Dit keer onze avonturen in Moshi.

Maandag stond er een tripje op de planning. Dichtbij Moshi zijn twee mooie watervallen. Een van de watervallen, Marengu, konden we combineren met een coffee tour. Allebei zijn we niet zo van de koffie, maar tijdens de koffietour zouden we een rondleiding krijgen over de koffieplantage en het hele proces zien van boon plukken tot koffie; dat leek ons wel leuk om een keer te zien!

Een medewerker van het hostel liep met ons mee, om te zorgen dat we in de goede daladala stapten. Hij belde de gids, die ons een uur later zou ophalen bij de dalastop. Na een uur stapten we uit in the middle of nowhere. We zagen een bord met ‘Marengu Waterfalls’ inclusief een pijl, maar verder was er niemand te bekennen. Aangezien we er een beetje awkward bij stonden (en ondertussen steeds meer bekijks kregen, want ja we blijven muzungu’s he!), besloten we richting de watervallen te lopen. We voelden dat we werden achtervolgd door iemand, dus we slaakten alweer een diepe zucht. Gelukkig stelde deze man zich voor als onze gids. We volgden hem door de bushbush naar een klein dorpje.  Op een klein binnenplaatsje werden we op twee stoelen geplant. Hier zou het allemaal gaan gebeuren. Een klein Afrikaans oud mannetje met een super grote bril nam ons mee naar de plantage (met veel koffieplanten) om foto’s te maken. Hij stond stil en wees in de richting van een struik. ‘The coffee tree’, zei hij heel trots. Wij keken een beetje verdwaasd in de richting waar hij heen wees en snapten niet waar de moesten kijken. Wat bleek?!?! Er stond wel ÉÉN koffieplant op de hele plantage! WAUW!! Hier moesten we natuurlijk wel een beetje om lachen. Onder een foto bij de koffieplant kwamen we niet uit. Één voor één moesten we poseren bij de plant, maar ‘dan wel zo dat het leek dat we bonen aan het plukken waren’. Hele instructies kregen we voor een goede foto. Best wel lachwekkend! Vooral als je weet dat we door een foutje met de gopro de foto uiteindelijk helemaal niet hebben kunnen maken....

Na de fotoshoot begon het ‘proces’. Witte koffiebonen werden gestampt, zodat de velletjes eraf kwamen. Wij keken nog heel verbaasd naar de bleke bonen scheten: ‘Hoezo zijn ze wit?!’. Deze muzungu-bonen werden op een vuurtje gebrand, waarna het langzaam bongo-bonen werden (donker dus). Na het branden werden de bongo-bonen weer gestampt, om er poeder van te maken. Toen er genoeg koffiepoeder was gestampt (rook best lekker), werd er een zalig bakkie koffie voor ons gemaakt. Shitttt, dit was te verwachten; maar we lusten allebei helemaal geen zwarte koffie... Er werd water (geen idee waar dat vandaan kwam) gekookt, poeder toegevoegd en heftig geroerd. Het is hier heel erg onbeleefd om eten/drinken dat wordt aangeboden, af te slaan. Daarnaast had deze man zich net een half uur in het zweet gewerkt voor twee heeeerlijke verse kopjes koffie.. Uiteindelijk zaten we een beetje ongemakkelijk naar onze koppen (ja mega mokken) koffie te staren.. Natuurlijk werden we heel verwachtingsvol bekeken. We hebben ze weg kunnen jagen door ‘ohh it smells soooo nice, but is still very veryyyy hot!!’-kreten. Het mannetje moest eventjes iets uit zijn huis pakken. Onze blikken kruisten elkaar: DIT WAS ONZE UITWEG!! We konden het eigenlijk niet over ons hart verkrijgen, maar we hebben onze koffie aan de bosjes gedoneerd.. Jaaa, we weten dat dit eigenlijk écht niet kan.. alleen we zaten in een onmogelijke positie! Afslaan was geen optie en het opdrinken ook niet (na proeven natuurlijk + 6 kilo suiker).. Toen het mannetje terug kwam, hebben we met een stalen gezicht gezegd dat de koffie écht heel lekker was! We voelden ons net twee stoute kinderen die hun bord stamppot rauwe andijvie in de vuilnisbak hadden gedeponeerd.. Natuurlijk kregen we (omdat we het zo heeeerlijk vonden) nog een zakje koffie mee, als ‘gift’ (YES!!).

Hierna was ‘de koffietour’ tot een einde gekomen. Eerlijk gezegd hadden hier iets meer van verwacht..

Vervolgens was het tijd voor de waterval.  Om de waterval te bereiken, moesten we we een korte, steile afdaling maken. Tijdens de afdaling konden we genieten van mooi uitzicht. Wat een bijzondere natuur! Eenmaal bij de waterval hebben we wat foto’s gemaakt en genoten van het kletterende water. Deze waterval was mooier en groter dan de eerste die we hadden gezien. Verder was er weinig te doen bij de waterval. Er was ons verteld dat we konden zwemmen, maar dat ging hem sowieso niet worden. Veel te gevaarlijk! Het water had een flinke stroming en er lagen veel grote stenen. Verder zat de gids heel duidelijk op ons te wachten, dus we voelden ons niet echt vrij om rustig te zitten. Nadat we een paar mooie foto’s hadden geschoten, besloten we terug te gaan.

Met de daladala gingen we terug naar Moshi. We waren eerder terug dan we hadden gedacht, dus besloten we naar het politiebureau te gaan om aangifte te doen voor de gestolen gopro. Voordat we naar binnen stapten, hadden we ons voorbereid op het ergste. Wie ooit bij een politiebureau is geweest in het buitenland, weet wat voor drama het kan zijn. En dan hebben we het nog niet eens over Afrika, dat moest een feest gaan worden!

We werden al vrij snel geholpen door een jongeman. Het was vrij druk, maar we waren de enige blank gekleurde mensen. Allereerst luisterde hij naar het verhaal. Vervolgens krabbelde hij het op een blaadje. Hierna schreef hij het blaadje heel secuur en netjes over in het groot boek van de politie (erg efficiënt inderdaad). Tot nu toe ging het soepel! We vroegen naar een bewijs van aangifte, zodat we dat kunnen laten zien aan de verzekering. Ja dat zouden we krijgen. Wanner dan? Morgen. Ah oke, morgen.. fijn.. dan moeten we weer terug! Maar dat zou niet lang duren, dus we zouden dit bewijs snel kunnen ophalen (met een briefje wat we mee kregen).

Toen we klaar (voor vandaag dan..) waren bij ‘het politiebureau’, hebben we bij Milan’s restaurant gegeten. Dit is een erg lekker vegatarisch Indisch restaurant, waar we heel lekker hebben zitten smikkelen met z’n tweeën. Champignonnensoep en veggie wraps, mjammieeee! Zekerrrrrr voor herhaling vatbaar!!

Dinsdag zijn we naar de Materuni watervallen geweest (en ja we weten het, HEEUL VEEL watervallen). Later hoorden we namelijk dat deze waterval veel mooier zijn dan de Marengu watervallen. Dit hadden we vooraf nog gevraagd, aangezien we twee keer naar een waterval een beetje te veel van het goede vonden.. maar ja, smaken en meningen verschillen dus; dat blijkt maar weer! Het zou zonde zijn als we iets moois zouden missen, dus besloten we eropuit te gaan. In Arusha hadden we tijdens het uitgaan iemand ontmoet die in Moshi woont. Hij is goed bekend in de omgeving, dus kon ons meenemen naar de waterval voor een zacht prijsje. We spraken af bij het politie bureau, omdat we het bewijs van aangifte nog moesten afhalen.

Onze gids was er nog niet dus Eline wachtte buiten op hem, terwijl Robin het ‘bureau’ instapte om haar papiertje op te halen. Achter de balie (ofzoiets) zat een man met een wit + paars gestipt overhemd én een grote zonnebril op zijn snuitje. Apart.. we vroegen ons af wat hij daar deed. Het was drukker dan de dag ervoor. Mensen liepen druk achter de balie langs, van het ene kamertje naar het andere kamertje, er werden foto’s gemaakt van (waarschijnlijk) criminelen (zo zagen ze er wel uit namelijk), er zaten mensen op de grond te wachten, er werden motors in beslag genomen etc. etc. Robin werd geroepen door ‘de zonnebril’. De beschreven conversatie zal opnieuw beter over komen in ‘real life’, maar we zullen het proberen na te bootsen. Laat jullie fantasie ondertussen de vrije loop, in combinatie met de foto’s schept dat vast een beeld!  

‘What?!!’  + *wat-mot-je-dan?!-kin-ophaal-move* – ‘Uhh, I’m here to pick up the confirmation of the report I made yesterday’ - *Lange stilte + zonnebril keek haar aan* + ‘What happened?’. Tuuurlijk, nog een keer het verhaal uitleggen aan ‘de zonnebril’. Nou, geloof Robin (+ de zojuist opgeroepen fantasie), tegen iemand praten met een donkere spiegel zonnebril op zijn snuitje is niet heel fijn.. én al HELEMAAL NIET als het om een wat ‘gevoeliger’/’officiëleer’ gespreksonderwerp gaat.. Ronduit asociaal. Dus, Robin had vanaf dit moment al een lichtelijke ergernis opgebouwd voor ‘de zonnebril’.

‘Alright, come here so you can pay.’ Betalen? Waarvoor betalen? En hoezo moest ze achter de balie naar al die creepy mensen en chaos?! Het enige wat we nodig hebben is het bewijs van aangifte.. Dit vroeg Robin aan ‘de zonnebril’. Het antwoord (hoofdletters om schreeuwen aan te duiden): ‘YOU JUST NEED TO PAY, MADAME! FOR MAKING UP THE REPORT! SO YOU GO UPSTAIRS NOW TO PAY!’, ondertussen wees hij naar een trap die Robin naar een onbekende plek zou brengen.. Met flinke terughoudendheid vroeg zij ‘de zonnebril’ waar zij dan precies moest zijn. ‘LEFT! YOU GO UPSTAIRS NOW, MADAME!!!!’. Op dat moment raakte haar aardigheid stukje bij beetje op.. dus ze zei: ‘Alright, but please relax a little bit sir.’ Hierop kreeg zij een ‘zeer begrijpend’ antwoord: ‘WHAT DID YOU SAY?! WHAT DID YOU SAY TO ME MADAME?!!’ – ‘I just told you that it is not necessary to scream to me like this all the time.’ – ‘SCREAM?! SCREAM?! I AM VERY RELAXED AND THIS IS JUST MY VOICE SO…’ – Vanaf daar negeerde ze hem (voor hoe lang het kon), hopeloze man dit..

Robin liep de trap op en ging naar links, zoals ‘de zonnebril’ haar zo sympatiek had geïnstrueerd. Het was een dolhof.. dus ze besloot een willekeurige kamer in te lopen om te vragen waar zij moest zijn om te betalen (nog steeds niet duidelijk waarvoor in hemelsnaam). Uiteindelijk moest zij niet links maar rechts ergens naar een achtergelegen kamertje. Er stond een flinke rij voor de deur. De moed zakte in haar schoenen, maar ze had toch echt het bewijs van aangifte nodig. Als enige muzungu sloot zij aan in de rij. Gelukkig was daar haar reddende engel: een jongeman die (thank god!) goed Engels sprak en haar wat uitleg gaf. Hij vertelde haar dat het politiebureau vanuit ‘the government’ 500 shilling (20 cent) in rekening brengt voor het opstellen van een report. Hij voelde al aan dat Robin (als muzungu) waarschijnlijk opgelicht zou worden, dus waarschuwde voor het bedrag en dat zij dus ZEKER NIET meer moest gaan betalen. De jongeman vroeg wat er was gebeurd en vertelde zelf ook nog ‘wat gezellige’ verhalen in soortgelijke sferen.. great! Anyways: zo ging de tijd snel en ze voelde zich iets veiliger met deze jongeman aan haar zijde. Nou, schijnbaar moet je in Afrika dus betalen voor ‘de service’. HAHAHA welke service?!

Na betaald te hebben (bij opnieuw een van de meest sympatieke mensen ooit ontmoet), mocht ze weer naar beneden. Hier werd Robin opnieuw geconfronteerd met ‘de zonnebril’. Allemaal vragen in de trend van ‘Ja en waarom dan?’ (en natuurlijk of ze al had betaald en nog ff wat extra aan hem moest betalen), lieten het proces niet sneller verlopen. Ondertussen duurde het allemaal wel erg lang (al bijna 2 uur) en begon het geduld op te raken. De man die ons de dag hiervoor had geholpen, stond gewoon naast ‘de zonnebril’, dus probeerde zij ‘de zonnebril’ uit te leggen dat hij er meer vanaf wist en graag met hem wilde praten. Het antwoord was weer erg begripvol: ‘YEAH, SO WHAT MADAME?! I DON’T CARE WHO YOU SPOKE TO, I AM THE ONE IN CHARGE NOW!!! SO YOU HAVE TO LISTEN TO ME CAREFULLY, MADAME!!! IS THAT CLEARLY UNDERSTOOD?!!!!’. Robin voelde zich erg vervelend bij deze manier van omgang en begon bijna kwaad te worden, dus ze besloot wijselijk haar mond te houden. Dit werd niet gewaardeerd: ‘IS THAT CLEARLY UNDERSTOOD, MADAME?! ANSWER ME!!!’. Uiteindelijk maar een soort hum eruit gegooid, aangezien we er niet op zaten te wachten dat een van ons gezellig wat langer op het bureau mocht blijven... Opnieuw moesten we wachten, omdat wij nu ‘ergens vandaan’ een papier moesten ophalen/kopen.. Gelukkig was dezelfde jongeman heel aardig. Hij beloofde ons een papier te halen, omdat we de plek waar dit gedaan moest worden, beter konden mijden. Echt heel aardig!

Gefrustreerd vertelde Robin het verhaal aan Eline (met geplande acties dat Robin vanaf nu ook met een zonnebril tegen hem ging praten etcetc). Gelukkig kon zij haar een beetje kalmeren. We spraken met elkaar af dat als het nog langer dan een half uur zou duren (dus totaal 3), we weg zouden gaan. Stiekem spraken we de man aan wie we de dag er voor hadden gesproken. Uiteindelijk heeft hij het proces iets versneld. Na een schreeuw: ‘ROBINNNNNNNNNNNNNNN!!!!!!!’ kregen we het papier. Informatie op het formulier: ‘issue with camera’. Nou bedankt, geweldig werk dit! Wel oprecht bedankt voor de jongeman die ons zo goed heeft geholpen, dat maakte het allemaal iets minder erg..

Met het bewijs van aangifte in onze tas, konden we na een uurtje of 3 eindelijk vertrekken. De gezellig drukke daladala bracht ons in een uur op de plaats van bestemming. Vanaf daar begon een heftige, maar mooie wandeling richting de waterval. We hebben ongeveer 1.5 uur gehiked door een prachtige omgeving. Vanaf de bergen hadden we prachtig uitzicht over kleine dorpjes, bijzondere bomen en rijstvelden.

Toen de waterval in zicht kwam, waren we (gelukkig) meteen overtuigd; dit was indrukwekkend! Ook was het hier wél mogelijk om te zwemmen. Voordat we het wisten lag de gids al in het water. Wij waren zelf ietsjepietsje minder enthousiast.. Niet alleen omdat het water FREEZING COLD was (water direct uit de bergen), maar ook omdat we (uiteraard) bekijks hadden. Een stuk of vier Afrikanen stonden van een afstandje naar ons te loeren, hopend op een muzungu striptease. Een beeeetje ongemakkelijk, want we moesten onze bikini nog aantrekken.. dilemma’s, want we wilden toch wel graag in de waterval hebben gezwommen! Na een tijdje aarzelen besloot Robin maar gewoon in haar bh en broek het water in te gaan (deze uittrekken was niet echt een optie ivm het kleine formaat ondergoed). Eline waarschuwde haar dat de Afrikanen meteen hun telefoons uit hun zak hadden getoverd om ons te fotograferen. Ah, great.. maar we laten ons niet kisten en zijn dit inmiddels ook wel gewend! Zwaaiend richting de Afrikanen: ‘DID YOU GET A NICE ONE?! YOU CAN TAKE ANOTHER PIC, SO YOU CAN SHOW EVERYYYYONE!!’. Dat antwoord vonden ze toch wel een beetje vreemd.. Anyways, we negeerden ze verder gewoon. Een tijdje later ging ook Eline het water in (moest wel eventjes overgehaald worden, het was namelijk ECHT ECHT HEEL KOUD!!). Best gaaf dat we bij deze immense waterval hebben gezwommen! Gelukkig konden we na deze duik heerlijk opdrogen in de zon. Onze kleren waren in no-time weer helemaal droog!

Nadat we waren opgedroogd, besloten we terug te wandelen. We konden voorin de daladala richting Moshi zitten, naast de chauffeur. Best een comfortabele plek! Plotseling keek Eline verschrikt naar Robin en zei: ‘Serieus?’ – ‘Wat is er?’ – ‘De vent liet gewoon een scheet..’ *gimas gezicht van Eline* - ‘Hahaha, niet!!’ – ‘Ja, echt!! Hij liet gewoon een scheet.. Gadverdamme!’. Vervolgens kregen we de slappe lach, terwijl de chauffeur met een tevreden glimlach achter zijn stuur zat (waarschijnlijk zat ie erg dwars). Echt heel bizar weer dit, hahaha!

Woensdag hadden we de mogelijkheid om bij een hotel te gaan zwemmen. Voor 2 euro konden we gebruik maken van het zwembad. Hier hebben we heerlijk in het zonnetje genoten van onze Savanna’s. Dit is een soort apple cider/licht bier; vanaf nu ‘ons Tanzania drankje’! Toen we terug naar ons hostel gingen met een taxi reden we (natuurlijk) weer veel te hard. Ineens was er een KEIHARDE klap waarop de taxichauffeur heel hard riep: ‘SHIT?! YOU BASTARD!’. Robin zat voorin en kon daardoor aan Eline vertellen dat onze taxi net een (grote) straathond had doodgereden.. Bij aankomst zagen we de blikschade die het ongeval had veroorzaakt. De hele rechtervoorkant was ingedeukt.. We willen niet weten hoe gedeukt het hondje was.. Zielig L

Het volgende verhaal zal over een onwijs mooi meer gaan, waar we wel een flinke zenuwinzinking (of twee) hebben gekregen..

Liefs,

R&E

P.S. Tekst en uitleg bij de titel van dit verhaal. ‘Kahama’ betekent ‘koffie’. ‘Maji’ is ‘water’ (herinneren jullie het blogje over de warm-WATER-bronnen?; Maji Moto!). ‘Bia’ is een woord dat jullie waarschijnlijk wel kunnen raden.. ‘bier!’. Handig voor de mannen en vrouwen die ooit nog naar een land gaan waar Swahili wordt gesproken én echt heel hard een biertje nodig hebben! Beter nog ‘mbili bia’ = ‘2 bier’, aangezien jullie hopelijk niet in jullie eentje drinken..